سه چیز از خدا بخواهید:
شما در سجده آخر هر چه دوست دارید می توانید از خدا بخواهید اما بهتر آنست كه حاجات خود را به ترتیب زیر از خداوند طلب كنید و مطمئن باشید حاجات شما برآورده خواهد شد:

اول: تعجیل در ظهور آقا امام زمان (عج) از از خداوند طلب كنید.
(به دلیل آنكه این نماز در بعدازظهر پنجشنبه خوانده می شود)

 دوم: دعایی در حق عزیزی و هر آنكه محتاج دعای شماست بكنید.
(زیرا دعای آدم ها در حق یكدیگر زودتر مستجاب می شود)

 سوم: هرآنچه برای خود می خواهید از خداوند طلب كنید ضمن اینكه یادتان باشد بهترین دعا عاقبت به خیری است.

نماز کلید قبولی تمام اعمال انسان است.امیر المومنین علی (علیه السلام )به استاندارش فرمودند:"بهترین وقت خودرا برای نماز قراربده وآگاه باش که تمام کارهای تو درپرتونمازت قبول می شود.

نماز یاد خداست ویاد خدا تنها آرام بخش دلهاست.

نماز دربیشتر سوره ها،ازبزرگترین سوره(بقره)تا کوچکترین آن مطرح است.تمام کمالات در نماز به چشم می خورد.

امام صادق ـ ^{عليه السلام} ـ مي فرمايد: “هنگامي كه مؤمني به برادر ديني خود تهمت مي زند، ايمان در قلب او از بين مي رود، همچنان كه نمك در آب حل مي شود. “

در باب تهمت نكته قابل توجه اين است كه گاهي انسان كاري را به فردي نسبت مي دهد كه او انجام نداده است و گاهي شخصيت طرف را بد ترسيم مي كند و مي گويد روش و رويه و روحيه فلان شخص اين گونه است، در واقع شخصيت او را مورد لطمه و صدمه قرار مي دهد. مثلاً مي گويد فلان آدم، شخصي خسيس و پست است.
در ضمن بايد يادآور شد كه بدترين تهمت ها اين است كه انسان به خدا، قرآن، رسول و ائمه اطهار تهمت بزند. مثل اينكه براي خدا شريك قائل شود و يا منكر معاد باشد يا چيزي را كه ائمه نگفته اند به آنان نسبت بدهد.

“أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ فَذاقُوا وَبالَ أَمْرِهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ” منظور از” وبال امر” آثار سوء كفر و فسق آنان است، و منظور از” امر” همان كفر و آثار كفر يعنى فسق است.” سوره منافقون،آیه5

از آنجا كه مقتضاى اسماى حسنى و صفات علياى مذكور در آيات قبلى اين بود كه خداى عز و جل براى مردم معادى برقرار كند، و آنان را دوباره به سوى خود برگرداند، لذا لازم بود اين مقتضا را اعلام نمايد، و نيز آنچه كه بر مردم لازم است انجام دهند، و آنچه را كه واجب است اجتناب كنند، و خلاصه شرع و دينى را كه لازم است براى تامين سعادت معادشان داشته باشند، اعلام بدارد، و چون طرق اين شرع رسالت است لذا لازم بود رسولانى بر اساس انذار از عقاب آخرت و تبشير به ثواب آن و يا بگو بر اساس انذار از خشم خدا و تبشير به رضاى او، گسيل بدارد. در آيه مورد بحث به منظور اشاره به اين معنا سرگذشت اقوامى را به ياد می آورد كه در زمانهاى پيش زندگى مى‏كردند، و نسبت به دين خدا كفر ورزيدند، و به همين جهت وبال امر خود را چشيدند، و در آخرت عذابى دردناك دارند، آن گاه از اين يادآورى منتقل می شود به اينكه چرا كفر ورزيدند؟ و میفرمايد: سبب كفرشان تكذيب رسالت بود، و سبب اين تكذيبشان هم انكار بعث و معاد بود.و در آخر نتيجه مى‏گيرد كه پس بر مردم حاضر واجب است به خدا و رسولش و دينى كه بر آن رسول نازل فرموده ايمان بياورند. و مقدمه چينى‏هاى مذكور را با تبشير و انذار ختم فرمود، البته به طور اشاره به آنچه براى مؤمنين تهيه ديده كه همان بهشت جاودانه است، و آنچه براى كفار تكذيب‏گر مهيا نموده كه همان آتش ابدى است.

                                                                                            (طباطبايى، محمدحسين، ترجمه تفسير الميزان، ج19،ص497)

“وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‏ءٍ”- اين جمله تتمه گفتار ابراهيم (ع) و بيان حقيقت امر در مساله طلب مغفرت است، و اينكه اگر از خدا جهت پدر طلب مغفرت كردم، نه چون طلب هر طلبكار از بدهكار خويش بود، بلكه منشا آن فقر عبوديت، و ذلت آن در برابر غناى ربوبيت و عزت او است. و اين خداى تعالى است كه يا به وجه كريمش اقبال نموده و بر بنده‏ اش ترحم می كند، و يا اعراض نموده از رحمت دريغ می دارد، چون احدى ازخدا مالك و طلبكار چيزى نيست، و او مالك هر چيز است، هم چنان كه خودش فرموده:” قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً“. و كوتاه سخن اينكه: جمله‏” ما أَمْلِكُ …"، يك نوع اعتراف به عجز در مقامى است كه ممكن است كسى از شنيدن” لاستغفرن لك” بويى از اثبات قدرت استشمام كند، لذا براى دفع اين توهم بلافاصله به عجز خود اعتراف كرد، نظير كلام شعيب كه بعد از گفتن” إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ‏”من جز اين نمی خواهم كه تا آنجا كه بتوانم اصلاح كنم” بلافاصله گفت:” وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ” تا اصالت و گونه قدرت و استطاعتى از خود ندارد.(سوره ممتحنه،آیه4،ترجمه تفسیر المیزان،جلد19،ص397)