امام حسن مجتبی (علیه السلام)نقل می کننددرشب جمعه ای نیمه های شب باصدای مادرم فاطمه زهرا (سلام الله علیها) از خواب بیدار شدم. دیدم مادرم درسجاده عبادت دستهای بزرگوار خودرا به آسمان بلند کرده ودر حق همسایه ها دعا می کنند.دعاکردن مادرم ساعتها طول می گکشید ودر حق همه دعا کردند طوریکه هیچ کدام از آنها را در دعا کردن کم نگذاشتند.اما ازماواهل خانه هیچ اسمی نیاوردند.ازایشان پرسیدم:مادر جان ،شما دردعا کردن نام همه همسایگان ونزدیکان را به زبان آوردیدولی برای اهلبیت دعایی نکردید؟

مادرم فرمودند:((الجار ثم الدار؛ اول همسایه سپس اهل خانه)).

ثمره بحث: خوش همسایگی امنیت انسان را تامین می کند.