كى رفته‏اى ز دل، كه تمنا كنم تو را؟!           

كى بوده‏اى نهفته، كه پیدا كنم تو را ؟!

غیبت نكرده‏اى، كه شوم طالب حضور            

  پنهان نگشته‏اى، كه هویدا كنم تو را

با صدهزار جلوه برون آمدى، که من                 

 با صدهزار دیده  تماشا كنم تو را

بالاى خود در آینه چشم من   ببین               

       تا با خبر ز عالم  بالا كنم  تو  را

مستانه كاش! در حرم و دیر بگذرى             

      تا قبله‏گاه مؤمن و ترسا كنم تو را

گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من        

        چندین هزار سلسله در پا كنم تو را!

طوبى و سدره، گره قیامت به من دهند         

     یك جا فداى قامت رعنا كنم  تو   را

زیبا شود به كارگر عشق، كار من          

        هر گه نظر به صورت زیبا كنم تو را

املای کودکی جهان
               

برگ های «حسن یوسف»ها زبان خاک هستند،

سرودن شعر آمدنت را.

گل های نرگس، چشم های زمین هستند

که هر بهار و پاییز به راهت باز می شوند و پرپر می شوند………..

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

زمان گذشت…

زمان گذشت و قلبم گواهی می دهد که به یقین تو می آیی.

تو می آیی و آیینه های زنگار گرفته قرن ها جهالت و سکوت

و روزمرگی را دوباره جلا خواهی داد.

تو می آیی و قلب های سیاه شده از تنهایی را دوباره با

حضور روشنی بخش خود نورانی خواهی کرد……..

********************************************************

برای عدالت می نویسم …

می نویسم، برای روزهایی که عطر عدالت، کوچه های دلتنگی را لبریز کند و

نسیم شادی بخش شاپرک ها چتری برای دلخوشی شمعدانی ها باشند.

به امید روزی که یک بار دیگر، صدای دلنشین بلال، از مأذنه های شهر بلند شود

و خستگی را، از تن منتظران بزداید ……..

ای مثل روز، آمدنت روشن

آرزوی رسیدن روزهای خوب، همیشه با همۀ مردم دنیا هست.

آرزوی این‌که سختی‌ها تمام شود.

صبح‌ها به تمامی صبح باشد و زندگی به‌تمامی، روی سپید و خوشش را نشانمان بدهد.

گاه این آرزو را زیر لب گفته‌ایم.

گاه در دعاهایمان خواسته‌ایم. گاه منتظرش نشسته‌ایم، با حسرت یا امید.

گاه هم آن را سروده‌ایم……….