مومن باید کتوم وصبور وتودارباشدیعنی نسبت به لغزشهای دیگران کتوم وآنهارامخفی کند.زیرا خداوندباوجودآگاهی برآنها،ستارالعیوب بوده است.واوهم مانند خداوند متخلق به اخلاق الهی باشد.ومتخلق به اخلاق الهی ،به این معنا نیست که آدمی فقط نمازبخواند وروزه بگیردزیرا خداوند نه نماز می خواند ونه روزه می گیرد ،بلکه بایدصفات خداوندی را مانند عفووگذشت ،احسان وبخشش ،شجاعت وشهامت ،فروبردن خشم وغضب وغیره را درخود بپروراند.

(شاکربرخوردار فرید،آداب الطلاب،جلد اول،ص342)

پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم درباره پوشاندن معایب وزشتی های دیگران می فرمایند:"مَن سَتَرَعلی مومنٍ فاحِشهً فَکَأنَّما احیا مَووودَهً؛هرکس زشتکاری مومنی را بپوشاند،چنان است که دخترزنده بگور شده ای را نجات دهد.(کنزالعمال،حدیث6388).

“وَ قَالَتِ الْیهُودُ یدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیدِیهِمْ وَ لُعِنُوا بِمَا قَالُوا بَلْ یدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ ینفِقُ كَیفَ یشَاءُ؛ یهود گفت: دست خدا بسته است. دستشان بسته باد و از رحمت خدا دور باشند برای این کلمه‌ی کفری که گفتند، بلکه دست‌های خدا باز است، می‌دهد به هر نحوی که بخواهد.”

 راضی بودن  به گناه ازسوی دیگران، بمنزله شرکت در آن است. گرچه بعضى از یهود، نسبتِ دست بسته بودن به خدا میدادند، ولى چون دیگران هم راضى بودند، این تفکّر انحرافى به همه نسبت داده شده است.وبی ‏لیاقتى و نااهلى خود را توجیه نکنیم. چراکه شیطان، تکبّر خود را به اغواى الهى نسبت داد. یهود هم محرومیّت‏هاى خود را با بخیل بودن خدا توجیه می ‏کردند. پاسخِ شبهه را باید قوی ‏تر از شبهه داد. وقتی آنان گفتند: دست خدا بسته است. آیه می فرماید: بلکه هر دو دست خدا باز است، یعنى کمال قدرت دارد. توبیخ باید مناسب با عمل باشد. همان گونه که قرآن براى افراد متّقى، نور و هدایت است، براى افراد لجوج، طغیان و کفر می آورد.

 

حدیث حضرت علی (ع) درباره رمضان ماه خدا
 رمضان را  ماه خدا و شعبان را ماه  پیامبرخدا و رجب را  ماه من  می نامند.

 

هذا                                                                

  اینک

انا                                                                   

منم

-مُلْقَی- هُناکَ حَقِیبَتانْ                                   

  - افتاده- آنجا دو جامه‌دان است

و خُطَی تَجُوسُ علی رَصِیفٍ لا یعُودُ الی مَکان  

و گامهایی آزمند بر اسکله‌ای که به هیچ جای راه نمی‌برد

مِنْ اَلْفِ مِیناءٍ اَتَیتْ                                              

از هزار بندرگاه آمده‌ام

و لِاَلْفِ مِیناءٍ اُصارْ                                              

  به هزار بندرگاه می‌شوم

و بِناظِرِی اَلْفُ انْتظارْ                                         

    و در دیده‌ام هزار انتظار است

لا…                                                                 

  نه

ما انْتَهَیتْ                                                         

  هنوز به پایان نرسیده‌ام

لا… ما انْتَهَیتُ فَلَمْ تَزَلْ                                          

نه، هنوز به پایان نرسیده‌ام

حُبْلی کُرومُکَ یا طریقُ و لَمْ تَزَلْ                           

   که تاکهای تو ای راه هنوز آبستن است

عَطْشی الدِّنانْ                                                   

   و خمها هنوز تشنه

و اَنَا اَخافُ                                                 

        و من ترسانم

اَخافُ اَنْ تَصْحُو لَیالِِی الصَّمُوتاتِ                           

  بیم از آن دارم که شبهای خاموش

الحِزانْ                                                            

و اندوهناک من بیدار شوند

فَاِذا الحَیاهُ                                                        

  و ناگاه زندگی

کَما تَقُولُ لَنا الحَیاهُ:                                            

   آن سان شود که خود به ما گفته است:

یدٌ تُلَوِّحُ فی رَصِیفٍ لا یعُودُ اِلی مَکانْ                     

   دستی که تکان می‌دهند بر اسکله‌ای که به هیچ
                                                                        

جای راه نمی‌برد

٭

لا…                                                                 

  نه…

ما انْتَهَیتْ                                                          

هنوز به پایان نرسیده‌ام

فَوَراءَ کُلِّ لَیالِی هذِی الاَرْضِ لِی حُبٌّ                       

که در پس همه شبهای این خاک مرا عشقی

و بَیتْ                                                             

  و خانه ای است

و یظَلُّ لِی حُبٌّ و بَیتْ                                         

  و همچنان عشقی و خانه ای مرا خواهد بود

و بِرَغْمِ کُلِّ سُکُونِها القَلِقِ المُمِضِّ                           

  و با آن همه سکونِ پر تشویش و دردآلودشان

و بِرَغْمِ ما فی الجُرْحِ مِنْ حِقدٍ                               

   با آن همه کین توزی و بغضی که در زخم است

و بُغْضِ

سَیظَلُّ لی حُبٌ و بَیتْ                                         

  همچنان عشقی و خانه‌ای مرا خواهد بود

و قَدْ یعُودُ بِی الزَّمانْ                                           

  و شاید روزگارم بازگرداند

٭

لَوْ عادَ بِی                                                          

اگر بازم گرداند

لَوْ ضَمَّ صَحْوَ سَمائِی الزَّرْقاءِ هُدْبِی                         

   اگر چشم بر صفای سپهر آبی‌ام بگشایم

اَتُری سَیخْفِقُ لی بِذاکَ البَیتِ                                

  آیا در آن خانه برای من دلی خواهد تپید

قَلْبُ                                                               

  دل

اَتُری سَیذْکُرُ اِبنَ ذاکَ الاَمْسِ                                

   فرزند دیروزین را آیا عشق در یاد خواهد آورد

حُبُّ                                                                

عشق

اَتُری سَتَبْسِمُ مُقْلَتانْ                                              

آیا دو چشمْ لبخند خواهند زد                     

اَمْ تَسْخَرانْ                                                        

یا آنکه تَسْخَر زنان خواهند پرسید:

و تَسْأَلانْ

- اَوَ ما انْتَهَیتْ                                                 

    - آیا تو را بس نیست…!

ماذا تُرِیدُ و لِم اَتَیتْ                                           

   چه می خواهی و چرا آمده ای..؟

اِنِّی اَری فی ناظِرَیکَ حِکایهً عَنْ اَلْفِ مَیتْ               

   که در چشمانت داستانِ هزار مرده می‌خوانم

و سَتَصْرُخانْ:                                                   

   و بانگ بر خواهند کشید:

لا تَقْرَبُوهُ فَفِی یدَیهِ… غَداً                                       

- مباد نزدیکش روید

سَینْتَحِرُ الصَّباحُ فَلا طریقَ و لا سَنی                    

       بامدادْ هلاکِ خود خواهد خواست، نه راهی
                                                                           

خواهد بود نه فروغی

لا…                                                                  

نه ….

اُطْرُدوهُ فَما بِخَطْوَتِهِ لَنا                                    

       او را برانید که ما را در گامهایش

غَیمٌ لِتَخْضَرَّ المُنی                                            

    هیچ ابری نیست تا آرزوها سبز شود.

و سَتَعْبُرانْ                                                       

   و خواهند گذشت

٭

هذا… اَنا                                                         

    اینک… منم

-مُلْقی– هُناکَ… حَقِیبَتانْ                              

          - افتاده- آنجا دو جامه دان است

و اِذا الحَیاهُ                                                        

ناگاه زندگی 

کَما تَقولُ لَنا الحَیاهُ:                                           

    آن سان شده است که خود به ما گفته است:

یدٌ تُلَوِّحُ فی رَصِیفٍ لا یعُودُ اِلی مَکانْ                       

دستی که تکان می‌دهند بر اسکله‌ای که به هیچ
                                                                         

   جای راه نمی‌برد

                                                                  «بلند الحیدری»