قال امام صادق (علیه السلام): “كَمَالُ‏ الْأَدَبِ‏ وَ الْمُرُوءَةِ سَبْعُ خِصَالٍ الْعَقْلُ وَ الْحِلْمُ وَ الصَّبْرُ وَ الرِّفْقُ وَ الصَّمْتُ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ وَ الْمُدَارَاة”

«در تفسير” حليم” گفته‏ اند كسى است كه در عين توانايى در هيچ كارى قبل از وقتش شتاب نمى‏ كند، و در كيفر مجرمان عجله‏ اى به خرج نمى ‏دهد. روحى بزرگ دارد و بر احساسات خويش مسلط است.

” جناب راغب” در” مفردات” مى‏ گويد: حلم به معنى خويشتن دارى به هنگام هيجان غضب است، و از آنجا كه اين حالت از عقل و خرد ناشى مى‏شود گاه به معنى عقل و خرد نيز به كار رفته، و گر نه معنى حقيقى” حلم” همان است كه در اول گفته شد»
در روایات اسلامی نیز خصلت حلم، به همین معنا آمده است. به عنوان نمونه شخصی از امام حسن مجتبی(علیه السلام) پرسید: حلم چیست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: «کظم الغیظ و ملک النفس; فروبردن خشم و تسلط بر خویشتن است.”