“وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‏ءٍ”- اين جمله تتمه گفتار ابراهيم (ع) و بيان حقيقت امر در مساله طلب مغفرت است، و اينكه اگر از خدا جهت پدر طلب مغفرت كردم، نه چون طلب هر طلبكار از بدهكار خويش بود، بلكه منشا آن فقر عبوديت، و ذلت آن در برابر غناى ربوبيت و عزت او است. و اين خداى تعالى است كه يا به وجه كريمش اقبال نموده و بر بنده‏ اش ترحم می كند، و يا اعراض نموده از رحمت دريغ می دارد، چون احدى ازخدا مالك و طلبكار چيزى نيست، و او مالك هر چيز است، هم چنان كه خودش فرموده:” قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً“. و كوتاه سخن اينكه: جمله‏” ما أَمْلِكُ …"، يك نوع اعتراف به عجز در مقامى است كه ممكن است كسى از شنيدن” لاستغفرن لك” بويى از اثبات قدرت استشمام كند، لذا براى دفع اين توهم بلافاصله به عجز خود اعتراف كرد، نظير كلام شعيب كه بعد از گفتن” إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ‏”من جز اين نمی خواهم كه تا آنجا كه بتوانم اصلاح كنم” بلافاصله گفت:” وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ” تا اصالت و گونه قدرت و استطاعتى از خود ندارد.(سوره ممتحنه،آیه4،ترجمه تفسیر المیزان،جلد19،ص397)