می دانیم ونمی دانیم که زنان درطول تاریخ ، نه درابتدای تاریخ  و نه زنان درصدر اسلام بلکه ، زنان عاشورایی چه شور آفریدند .آنها آینه هایی هستند که ازانعکاس هرگونه نفاق ونیرنگی وازهرگونه ستم حاکمان امتناع می کردند.وآنجا که حقیقت جای خودرابه مجاز می دهد، در حالیکه قرینه  اورا همراهی می کند ، دیگر چهره ای خوش به مجاز نشان نمی دهد.

آری، می توان گفت که، زنان کربلا با چشم خویش نظاره گر صحنه ها وواقعیت هایی بودند که نه دروصف امروزیان می گنجد ونه در صورت ذهنی آیندگان نقش می بندد.پس اینک چه باید کرد تا تلخی کینه ها وکشتار ناجوا نمردانه ی آن کفتار صفتان رابه همراه شیرینی ملاقات کردن صابرین حق را ترسیم کرد؟چگونه می شود تا آن زیبایی “قطعه ی بهشتی” در صحنه وسیع تاریخ همیشه زنده بماند ، تاازچپاولگری وغارت شیاطین حفظ شود ؟

یک رااه آن این است که نقش زنان کربلا رابرای عموم در قالب گفتاری روان وپرمعنا بدون هرگونه ثقل وسنگینی ونیز چند پهلوگویی به همراه تصا ویری گویا برای امروزیان ارائه نمود.