کربلارا فقط به عنوان یک سنت نمی پذیرد،چراکه این سرزمین مقدس، رهرووش را به حقیقت می رساند.

کربلا مدخل ورود به حقیقت است به همین خاطر است که حسین (علیه السلام) را” سفینه النجات” گویند.

کربلا مربی رهرو عشق است،خنکی چشم به او می بخشد.چراکه اشک اوموجب سرور وشادی قلبش  می گرددوجزئی اززندگی می گردد.

حسینش را،اکبرش را،زینبش را،همه وهمه راتنها وتنها  دریک چیز می بیند و آن اینکه، همه آنهادرصحنه

کرب وبلا یک فرهنگ می شوند،یک فرهنگی که تاابد جاودانه است وبه وادی فراموشی سپرده نمی - شود.یعنی ازصحنه تاریخ  محو نمی شوند. وهنوز هم که هنوز است آب درحسرت وشرمندگی آن ستارگان حقیقت باقی مانده .وریگزارهای داغ وسوزان ،ازسوزناک بودن خویش تبدار است و در عطش نوشیدن

جرعه ای ازآب هستی وحقیقت.

(السلام علیک یا اباعبدالله الحسین “علیه السلام” )