“وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‏ءٍ”- اين جمله تتمه گفتار ابراهيم (ع) و بيان حقيقت امر در مساله طلب مغفرت است، و اينكه اگر از خدا جهت پدر طلب مغفرت كردم، نه چون طلب هر طلبكار از بدهكار خويش بود، بلكه منشا آن فقر عبوديت، و ذلت آن در برابر غناى ربوبيت و عزت او است. و اين خداى تعالى است كه يا به وجه كريمش اقبال نموده و بر بنده‏ اش ترحم می كند، و يا اعراض نموده از رحمت دريغ می دارد، چون احدى ازخدا مالك و طلبكار چيزى نيست، و او مالك هر چيز است، هم چنان كه خودش فرموده:” قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً“. و كوتاه سخن اينكه: جمله‏” ما أَمْلِكُ …"، يك نوع اعتراف به عجز در مقامى است كه ممكن است كسى از شنيدن” لاستغفرن لك” بويى از اثبات قدرت استشمام كند، لذا براى دفع اين توهم بلافاصله به عجز خود اعتراف كرد، نظير كلام شعيب كه بعد از گفتن” إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ‏”من جز اين نمی خواهم كه تا آنجا كه بتوانم اصلاح كنم” بلافاصله گفت:” وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ” تا اصالت و گونه قدرت و استطاعتى از خود ندارد.(سوره ممتحنه،آیه4،ترجمه تفسیر المیزان،جلد19،ص397)

مومن باید کتوم وصبور وتودارباشدیعنی نسبت به لغزشهای دیگران کتوم وآنهارامخفی کند.زیرا خداوندباوجودآگاهی برآنها،ستارالعیوب بوده است.واوهم مانند خداوند متخلق به اخلاق الهی باشد.ومتخلق به اخلاق الهی ،به این معنا نیست که آدمی فقط نمازبخواند وروزه بگیردزیرا خداوند نه نماز می خواند ونه روزه می گیرد ،بلکه بایدصفات خداوندی را مانند عفووگذشت ،احسان وبخشش ،شجاعت وشهامت ،فروبردن خشم وغضب وغیره را درخود بپروراند.

(شاکربرخوردار فرید،آداب الطلاب،جلد اول،ص342)

پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم درباره پوشاندن معایب وزشتی های دیگران می فرمایند:"مَن سَتَرَعلی مومنٍ فاحِشهً فَکَأنَّما احیا مَووودَهً؛هرکس زشتکاری مومنی را بپوشاند،چنان است که دخترزنده بگور شده ای را نجات دهد.(کنزالعمال،حدیث6388).