ای بهارجاودان

بازهم سکوت شب،بازهم ستاره ها                

کوچه کوچه پرشده بوی عطــرآفتاب

دردل سیاه شب پرشده صدای نور  

میشود چه بیقرار حسنش (ع) گل بتول

می شود پرنده ای می زنــد دوباره پر                      

لحظه ای به مادرش می کند نگاه تر

می رود به آسمان دستهای مادرش،                     

میتپد چه شادمان قلب پاک وساده اش

اوبرای غیــر خود می کند دعــاورا                          

تاکه شــادمان شودآن خدای بی نیاز

درمیان ظلم شب خانه اش چه روشن است           

جمله ی فرشتگان گشته انداسیرومست

ازصدای گریــه اش نخل هاخمیده اند                      

ماه وابروآسمان گشته اند پریده رنگ

ای گل امیدویاس ای بهار جــاودان                      

گوشه ای زقلب تو جایی هست برای ما؟