معیار نزدیکی به پیغمبران

براساس همین تحلیل، نزدیکی جایگاه های مردم به پیغمبران نیز بستگی به نوع مسئولیت و نوع عملکردشان دارد.

پیغمبر گرامی اسلام(ص) فرمود: «أَقْرَبَ النَّاسِ مِنَ دَرَجَة النُّبُوَّة، أَهْلَ الْعِلْمِ وَ الْجِهَادُ. أَمَّا أَهْلُ الْعِلْمِ فدلوا النَّاسَ عَلی ما جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ. وَ أَمَّا أَهْلُ الْجِهَادُ فجاهدوا بِأَسْیَافِهِمْ عَلَی مَا جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ»المحجه البیضاء، ج 1، ص 14

علماء دین به خاطر مسئولیت و وظیفه ای که بر عهده دارند به عنوان «ورثه انبیاء» معرفی شده اند. علماء دین کسانی هستند که با جسم و جان، با دست و زبان در خدمت اسلام اند.

مردم در پرتو آشنایی با عالمان اصیل، دین را می شناسند، احکام را فرا می گیرند، اخلاقشان را اصلاح می کنند. معرفت عالم دین، موقعیت دینی مردم را مشخص می کند.

حضرت علی(ع) می فرماید: «مَعْرِفَةُ الْعالِمِ دِینٌ یُدَانُ بِهِ بِهِ یَکْسِیُهُ (یُکْسِبُهُ) الطَّاعَةَ فِی حَیَاتِهِ وَ جَمِیلَ الْأُحْدُوثَةِ بَعْدَ وَفَاتِهِ،

معرفت به عالم، دین و آئینی است که پذیرفته می شود، با این معرفت انسان در زندگی هم راه طاعت را می آموزد، و هم کار نیکو برای بعد وفاتش می اندوزد».معجم غررالحکم، ج 2، ص 1840

این یک حقیقت غیر قابل انکار است که اقشار مختلف جامعه و ازجمله علماء دین، نوع عمل کردشان، نشان می دهد که از چه سنخی و از چه صنفی هستند!

این عالم ربانی و بی اعتنا به دنیا و پیروز بر هوای نفس است که دین را به مردم می آموزد و دینشان را حفظ می کند و چراغ راه و عَلَم راهنمای سعادت و آرامش آنهاست. اهل دین دلباخته او می شوند و برای اجرای دستور او فداکاری می کنند، و حتی از جان مایه می گذارند.

عالم الهی فراموش نمی شود. او در دل ها جای می گزیند!

حضرت علی(ع) می فرماید: «هَلَکَ خُزَّانُ الْأَمْوَالِ وَ هُمْ أَحْیَاءٌ وَ الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِیَ الدَّهْرُ أَعْیَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وَ أَمْثَالُهُمْ فِی الْقُلُوبِ مَوْجُودَةٌ…؛ گردآورندگان دارایی ها در همان حال زندگی مرده اند، و علماءِ ربّانی پایدارند، تا روزگار پایدار است. جسم های آنها گم شده، اما نقش های آنها بر صفحه دل ها موجود است».نهج البلاغه، حکمت شماره 139.