ابتهال
«ابتهال» از «بهل» (باء،‌هاء و لام) داراي سه معناي اصلي است:
الف) آزاد گذاشتن شخصي براي رسيدن به مراد و مقصود خود؛
ب) نوعي از دعا؛ مانند: مباهله و دعاي دو طرف عليه همديگر؛
ج) آب قليل. (1)
«ابتهال» که گاهي در کلام اهل لغت مطلق و گاهي با قيد «الي الله» و يا «في الدعاء» آمده است به معناي لعن و نفرين، (2) تلاش و جديّت در دعا، (3) اخلاص در دعا، (4) تضرع در دعا به پيشگاه خدا، (5) استرسال و رهايي در دعا و تضرع (6) و مبالغه در سؤال (7) آمده است. ابتهال به معناي لعن و نفرين دو طرف عليه همديگر در جايگاه خود بررسي شده است و در اين تحليل ابتهال به معناي تضرع مد نظر است.

      &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

1. ابن فارس؛ معجم مقاييس اللغه؛ ج 1، ص 310-311.
2. خليل بن احمد فراهيدي؛ العين؛ ج 1، ص198. ابوبکر سجستاني؛ غريب القرآن؛ ص 460. ابن دريد؛ جمهرة اللغه ج 1، ص 176. ابومنصور محمدبن احمد ازهري؛ تهذيب اللغه؛ ج6، ص 311. ابوالحسين احمد بن فارسي رازي؛ مجمل اللغه؛ ص 87. ابن منظور؛ لسان العرب، ج 1، ص 522. فخرالدين طريحي؛ تفسير غريب القرآن؛ ص 447.
3. خليل بن احمد فراهيدي؛ العين؛ ج 1، ص198. ابومنصور محمدبن احمد ازهري؛ تهذيب اللغه؛ ج6، ص 310. ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج1، ص 522. فخرالدين طريحي؛ تفسير غريب القرآن؛ ص447. ابوالبقاء الكفوى؛ الکليات؛ ص 33.
4. ابن دريد؛ جمهرةاللغه؛ ج 1، ص176؛ اسماعيل بن حماد جوهري؛ الصحاح تاج اللغه و صحاح العربيه؛ ج 4، ص 1643. مجدالدين فيروزآبادي؛ قاموس المحيط؛ ج 2، ص 1284. مجمع اللغة العربيه؛ معجم الفاظ القرآن الکريم؛ ج 1، ص 132.
5. اسماعيل بن حمّاد جوهري؛ الصحاح تاج اللغه و صحاح العربيه؛ ج4، ص 1643. ابن فارس؛ معجم مقاييس اللغه؛ ج 1، ص 311. ابوالقاسم محمودبن عمر زمخشري؛ اساس البلاغه؛ ص32. ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج1، ص 522. احمد بن محمد فيومي؛ المصباح المنير؛ ص 64.
6. راغب اصفهاني؛ مفردات الفاظ القرآن؛ ص 149. مجمع اللغة العربيه؛ معجم الفاظ القرآن الکريم؛ ج 1، ص 132.
7. ابن منظور؛ لسان العرب؛ ج 1، ص 522. «ابتهال» به معناي لعن و نفرين دو طرف عليه همديگر در جايگاه خود بررسي شده است و در اين تحليل معناي تضرع مطرح است.