(جهاد المراه حسن التبعل ،جهاد زنان خوب همسرداری است.)

نهج البلاغه،ص494،قصار136)

شایسته نیست برای  ماشیعیان که:

“میهمان دعوت  کنیم  و چیزی برایش مهیانکنیم”

(  السلام  علیک یا منتقم خون حسین(علیه السلام) )

شایسته نیست برای  ماشیعیان که:

“میهمان دعوت  کنیم  و چیزی برایش مهیانکنیم”

(  السلام  علیک یا منتقم خون حسین(علیه السلام) )

کربلارا فقط به عنوان یک سنت نمی پذیرد،چراکه این سرزمین مقدس، رهرووش را به حقیقت می رساند.

کربلا مدخل ورود به حقیقت است به همین خاطر است که حسین (علیه السلام) را” سفینه النجات” گویند.

کربلا مربی رهرو عشق است،خنکی چشم به او می بخشد.چراکه اشک اوموجب سرور وشادی قلبش  می گرددوجزئی اززندگی می گردد.

حسینش را،اکبرش را،زینبش را،همه وهمه راتنها وتنها  دریک چیز می بیند و آن اینکه، همه آنهادرصحنه

کرب وبلا یک فرهنگ می شوند،یک فرهنگی که تاابد جاودانه است وبه وادی فراموشی سپرده نمی - شود.یعنی ازصحنه تاریخ  محو نمی شوند. وهنوز هم که هنوز است آب درحسرت وشرمندگی آن ستارگان حقیقت باقی مانده .وریگزارهای داغ وسوزان ،ازسوزناک بودن خویش تبدار است و در عطش نوشیدن

جرعه ای ازآب هستی وحقیقت.

(السلام علیک یا اباعبدالله الحسین “علیه السلام” )

آنگاه ستارگان سهیلش در این سرزمین بلاومصیبت ایشان رابرای امرمقدس الهی طواف

می کنندوخودراسپربلای تیرهای ناجوانمردانه دشمنان گرگ صفت  می کننند. طولی نمی کشد که فرستادگان حق وی را می ستایند وقطره قطره ی اشکهایشان رابرای زمینیان ذخیره می کنند.

خون حسینی وستارگان درآسمان سرخ زمینی می د رخشند ودررگهای ولایت مداران جاری می گردد وجویای آخرین خورشید ولایت درجهت اجرای عدالت می شوند.

آنگاه مسیر نیکبختی هموارمی شود ومحبت ودوستی اورا همراهی می کنند.

انفاق مشتی از خیرونیکی رابه دوست نثار می کند.وبخل را می بینی که ازبخشیدن داده های خویش امساک می ورزد.

رهرو عشق حرکت می کندومی رود ومی رود ومی رودتابه سرزمین مقدس کرب وبلا می رسد .کرب وبلا دوست دارد تارهرو عشقش برفراز قله عشق باشد.عرفان اورا یاری می رساند تاجایی که قلبش را می سوزاند واشکش جاری میشود.

نعره عشق رانمی توان تحمل کردوفریادعقل را.اما ازدور میتوان رد پای فطرت رانظاره کرد.

شیفتگی، جذابیت وشهرت همه طالب اویندودر انتظارش نشسته اند.

عدالت برافراط وتفریط پامی گذاردوآنهااعتراض کنان درجای خودمیخکوب میشوند.ناگهان،شهوت عقل رااسیر خود می کند.حیوان ناطق باامدادازنیروی ایمان وارد میدان نبرد میشودوبرای رهایی عقل می کوشد.درهمسایگی آنها، حکمت -آن گمشده مومن-بربال پرنده سعادت سوار می شود تادرمسیرمستقیم پرورش یابد.

دعاازسوی نیاز،خواهان تزکیه می شودونفخه حسینی برفرازقله قاف ندای ((هل من ناصر ینصرنی)) سرمی دهد.کمی آن طرف ترخیلی ازمرکبهای چموش باسواره ها یشان به این سو وآن سو می  تازند،چراکه سواره هایشان اسیر نفس شده اند.

بازهم کمی نزدیکتروآن طرف دورتر،مظلومیت،عشق،ایثار،شهادت،گذشت ونماز گرد هم می آیند وشباب اهل بهشت رادر نبرد حق علیه باطل یاری می رسانند.

از زمین تا آسمان آه است میدانی چرا؟

یک قیا مت گریه در راه است میدانی چرا؟

ازمحرم دم به دم هرچندما تم می چکد “باز اما بهترین ماه است میدانی چرا؟

از زمین تا آسمان آه است میدانی چرا؟

یک قیا مت گریه در راه است میدانی چرا؟

ازمحرم دم به دم هرچندما تم می چکد “باز اما بهترین ماه است میدانی چرا؟