کربلارا فقط به عنوان یک سنت نمی پذیرد،چراکه این سرزمین مقدس، رهرووش را به حقیقت می رساند.

کربلا مدخل ورود به حقیقت است به همین خاطر است که حسین (علیه السلام) را” سفینه النجات” گویند.

کربلا مربی رهرو عشق است،خنکی چشم به او می بخشد.چراکه اشک اوموجب سرور وشادی قلبش  می گرددوجزئی اززندگی می گردد.

حسینش را،اکبرش را،زینبش را،همه وهمه راتنها وتنها  دریک چیز می بیند و آن اینکه، همه آنهادرصحنه

کرب وبلا یک فرهنگ می شوند،یک فرهنگی که تاابد جاودانه است وبه وادی فراموشی سپرده نمی - شود.یعنی ازصحنه تاریخ  محو نمی شوند. وهنوز هم که هنوز است آب درحسرت وشرمندگی آن ستارگان حقیقت باقی مانده .وریگزارهای داغ وسوزان ،ازسوزناک بودن خویش تبدار است و در عطش نوشیدن

جرعه ای ازآب هستی وحقیقت.

(السلام علیک یا اباعبدالله الحسین “علیه السلام” )

آنگاه ستارگان سهیلش در این سرزمین بلاومصیبت ایشان رابرای امرمقدس الهی طواف

می کنندوخودراسپربلای تیرهای ناجوانمردانه دشمنان گرگ صفت  می کننند. طولی نمی کشد که فرستادگان حق وی را می ستایند وقطره قطره ی اشکهایشان رابرای زمینیان ذخیره می کنند.

خون حسینی وستارگان درآسمان سرخ زمینی می د رخشند ودررگهای ولایت مداران جاری می گردد وجویای آخرین خورشید ولایت درجهت اجرای عدالت می شوند.

آنگاه مسیر نیکبختی هموارمی شود ومحبت ودوستی اورا همراهی می کنند.

انفاق مشتی از خیرونیکی رابه دوست نثار می کند.وبخل را می بینی که ازبخشیدن داده های خویش امساک می ورزد.

رهرو عشق حرکت می کندومی رود ومی رود ومی رودتابه سرزمین مقدس کرب وبلا می رسد .کرب وبلا دوست دارد تارهرو عشقش برفراز قله عشق باشد.عرفان اورا یاری می رساند تاجایی که قلبش را می سوزاند واشکش جاری میشود.